woensdag 22 februari 2017

Opvoeding en Verbindende Communicatie


Opvoeding roept altijd veel op bij mensen. Het nieuwe tv-programma van RTL4' (21 febr.) 'Het beste voor je kind' was meteen trending op twitter. De meeste twitteraars verbaasden zich over, en veroordeelden, de extreme opvoedstijlen van de getoonde ouders. Vanuit Nonviolent Communication, ofwel Verbindende Communicatie, houd ik mij onder andere met opvoeding bezig. Een houding tussen ouders en kinderen die ik als respectvol ervaar, zag ik niet in het tv-programma, maar ook niet bij de veroordelende twitteraars.

Deze tweet viel mij op: '#hetbestevoorjekind aan het kijken. Arme kinderen.' Inderdaad: voeden wij wel op in het belang van de kinderen? In de opvoeding worden veel kinderen gespannen voor het karretje van de behoeftes van de ouders. De boze twitteraars doen echter waarschijnlijk hetzelfde met hun kinderen: die leren ze leven naar hun waarden en bijbehorende leefregels, alleen hun opvoedstijl is meer mainstream. De twitteraar die mij opviel dacht aan de kinderen.

Veel ouders leggen hun kinderen het door hun gewenste gedrag op. Zie zien het als hun taak om de kinderen te leren zich te gedragen. Kinderen worden als het ware voor het karretje van de behoeftes van de ouders gespannen. Straf (en beloning) is echter heel kostbaar voor relaties. Want wat gebeurt er innerlijk met je kind bij dwang? Die sluit zich af en ergens in de puberteit krijg je de rekening gepresenteerd: een teruggetrokken puber. Je wilt als ouder echter in verbinding blijven. Hoe kan je dat doen, zonder 'soft' op te voeden? Je wilt ook geen verwende prinsjes en prinsesjes kweken...

Het kind zien als menselijk wezen met eigen gevoelens en behoeftes, daar oog voor hebben en ook ruimte aan geven dat is in de Verbindende Communicatie cruciaal. Dat wil niet zeggen dat het kind alles mag doen wat het wil, maar het zorgt wel voor een respectvolle omgang, wederzijds. Het kind wordt gezien. Het mag huilen als het verdriet heeft, omdat het dat ijsje niet krijgt en wordt niet afgestraft met: 'Zeur niet zo'. Hoeveel volwassenen hebben niet juist daar last van: dat ze niet gezien zijn als kind?

In de Nonviolent Communication ben je als ouder helder over jouw behoeftes. Jij wil dat het kind op tijd, netjes aangekleed, met de juiste spullen in zijn tas op school zit. Het kind wil iets anders, wellicht spelen, of tv-kijken. Helderheid over wat jij wil en empathie hebben voor dat het kind iets anders wil, wat nu echter niet kan, voorkomt al heel veel conflicten. Tv en speelgoed 's ochtends buiten beeld houden en de focus richten op een plezierig aankleed- en eetritueel helpt uiteraard ook. Maar de essentie is dat kinderen graag bijdragen aan wat ouders gelukkig maakt. Straf is helemaal niet nodig en vertroebelt de relatie. Doet het kind iets uit respect, omdat hij/zij jou leuk vindt, of uit angst omdat hij/zij bang voor je is?

Kinderen zijn dus mensen! Ze worden echter vaak als ondergeschikt gelabeld, ze worden niet erkend in hun gevoelens, ze krijgen veel veroordelingen over zich heen, waardoor ze mogelijk hun eigenwaarde verliezen. En dan zit daar dus opeens die teruggetrokken puber. Veel ouders lijden daaronder en denken dat het nu eenmaal bij de puberteit hoort. Dat is niet mijn ervaring. Jongeren worden zelfstandiger en gaan meer hun eigen weg, maar dat kan prima in verbinding, dus in contact met jou.

De kern is dat eigenwaarde cruciaal is voor een mens. Door kinderen te labelen als onaffe volwassenen geef je ze voortdurend de boodschap dat ze niet goed genoeg zijn. Daar zullen zich naar gaan gedragen, want de onbewuste lat is te hoog, onhaalbaar, of ze zullen zich afwenden en hun eigen leven gaan leiden. Eigenwaarde = waarde geven aan dat wat er gewoon is, gevoelens en behoeftes. Erkennen door middel van empathie. En nogmaals: dat is iets anders dan hun zin geven.

Autoriteit doodt creativiteit door volgzaamheid… De hele tijd kinderen voorkauwen wat ze moeten, wat op school helaas te veel gebeurt, doodt creativiteit. Vertrouwen dat jonge mensen de wereld willen ontdekken, vrienden willen, een fijn leven willen: dat geeft ruimte aan kinderen en jongeren om het leven zelf te gaan ontdekken. Wees daarnaast een leuke, aantrekkelijke, betrokken en betrouwbare ouder en het kind zal je respecteren en de appel zal niet ver van de boom vallen.

Het gaat allemaal om de kwaliteit van de verbinding! Delen wat belangrijk is. Jij biedt iets aan: jouw opvoeding. Geef het kind ruimte daar het zijne of het hare van te vinden. Dat wens ik niet alleen de kinderen die ik zag in de extreme opvoedstijlen van het RTL-programma, maar dat wens ik alle kinderen.

Workshopdag Verbindende Communicatie en opvoeding: zaterdag 22 april. Zie hier voor meer info, ook over locatie en kosten.

Tevens Relatie Check-ups voor ouders en jongeren die uit verbinding zijn geraakt. Zie hier info.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten