Even voor de helderheid. De basis gaat om: zonder oordeel contact maken op het niveau van gevoelens en behoeftes. Vanuit zelfempathie je eerlijk uitspreken en daarnaast empathie voor de ander opbrengen. Als beider behoeftes helder zijn zoek je strategieën die beider behoeftes vervullen. Gevoelens, behoeftes en strategieën vertaal je in heldere en concrete verzoeken en je zoekt afstemming daarin. Deze basis wordt in twee dagen behandeld.
Ik heb momenteel twee verdiepingstrainingen: Win-win. Onderhandelen en feedback: verbindende gesprekken voeren. En: Face! Triggerreacties omzetten in constructief handelen.
Face is gericht op bewustzijn van eigen kwetsbaarheden en daarin positieve keuzes creëren: fight, flight, freeze-reacties negatieve kernovertuigingen, schaamte en schuld-gevoelens omzetten in constructief gedrag, dat je behoeftes wel dient. Die vind ik erg interessant. Daar gaat dit stukje verder over. Reageren vanuit triggers is namelijk juist niet dienend aan wat je nodig hebt. Integendeel: het brengt je altijd verder van huis. Als een auto mij rechts inhaalt schrik ik. Mijn reactie is dat ik de neiging heb even te gaan bumperkleven om deze persoon duidelijk te maken dat dit echt niet kan. Mijn schrik komt voort uit mijn behoefte aan veiligheid in het verkeer. Bumperkleven draagt daar niet aan bij. Dus: laten gaan… adrenalinegolfje verdragen… en mezelf voorhouden dat deze persoon daar een reden voor heeft, zoals haast. En: beter in de gaten houden dat ik niet onnodig op de linkerbaan rijdt.
Op een netwerkborrel waar je je niet op je gemak voelt, verschuil je je achter een grote plant en eet je de nootjes op, want met volle mond kan je immers niet praten. Excuus... Ondertussen wil je er juist graag bij horen en met mensen praatjes maken. Dus wat kan je doen? Bijvoorbeeld met een gemakkelijke collega meelopen en in diens vaarwater ook in contact met mensen komen, dat helpt.
Als een collega, of een leidinggevende je feedback geeft waar jij duidelijk een oordeel in hoort, klap je dicht. Je denkt er het jouwe van en thuis weet je wat je had willen zeggen. Ter plekke je realiseren dat je onaangenaam geraakt bent en kunnen zeggen: ‘Daar schrik ik van, ik wil graag even kijken wat er precies speelt’, houdt de verbinding open en belangrijker nog: je bevriest niet door je schrik te benoemen.
Als je het mechanisme van FFF-reacties doorhebt, kan je zien dat het vaak soortgelijke situaties zijn die jou triggeren. Die raken namelijk aan jouw negatieve kernovertuiging. Als jij diep van binnen denkt, dat je niet echt de moeite waard bent -een oude kernovertuiging-, dan zal je altijd geraakt zijn als iemand jou passeert, of niet groet bij binnenkomst, of weinig ruimte geeft in een vergadering. Die persoon bedoelt dat wellicht niet zo, maar jij reageert vanuit die oude groef. Daar zicht op krijgen en de groef verleggen door een positieve kernovertuiging in het leven te roepen verandert je gedragspatroon.
De laatste stap is dan echt verantwoordelijkheid te nemen voor jezelf. Niet uit schaamte voor de behoeftes van anderen zorgen. Niet vanuit schuld de verantwoordelijkheid van anderen op je nemen. Bij de ander laten, die kan voor zichzelf zorgen. Je hebt je handen vol aan jezelf. Je kan verbinding maken met de ander, zonder verstrikt te raken. Opluchting.
Deze drie stappen behandel ik in de Face-verdiepingstweedaagse op vrijdag 14 & zaterdag 15 april en vrijdag 23 & zaterdag 24 juni.
Ik bied ook een verdieping aan in een reeks donderdagavonden en daarin behandel ik van beide trainingen een en ander, dus ook van onderhandelen en feedback.: 16-3, 23-3, 30-3, 6-4, 13-4, 20-4.
Een derde verdiepingstraining zou kunnen zijn: waarneming scheiden van oordelen en interpretaties. In tijden van ‘nepnieuws’ is dat een hele mooie uitdaging. Ik ga het eens onderzoeken...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten